Wat is er zo leuk aan Dark Souls?
Misschien heb je al van de veelbesproken game gehoord: Dark Souls. Voor de leken: Dark Souls is een third-person action RPG in een middeleeuwse fantasy setting. Niets bijzonders huh? Dit is ook niet de reden waarom Dark Souls zo populair is. De game wordt vaak “de moeilijkste game ooit” genoemd. De dood hangt letterlijk achter elke hoek en je weet nooit wat je kunt verwachten als je een deur opent, en neem dat aan van iemand die deze game angstaanjagend vindt. Waarom is Dark Souls dan zo leuk? Waarom vinden mensen het leuk om een game te spelen omdat je weet dat je honderden keren het loodje zult leggen?
Zelf denk ik wel dat elke persoon die, net zoals ikzelf, tientallen uren in deze game heeft gestopt deze vraag met gemak kan beantwoorden. Even een stukje voor de noobs: Dark Souls is zoals ik al eerder zei, een third-person action RPG in een betoverende fantasy setting. Je wordt wakker als een soort zombie, genaamd een Hollow, in een gevangenis waaruit je moet ontsnappen. Dit is het tutorial level en is niet zo moeilijk, tot je bij de eerste boss fight komt dan. Het eerste baasgevecht is namelijk geen tutorial, maar een directe afslachting. Door idioot sterke vijanden, mini-bosses en bosses te doden krijg je souls, souls spelen een grote rol in Dark ‘Souls’ omdat ze als valuta tellen. Met je souls ga je levels omhoog, koop en upgrade je wapens en armor of magische spreuken.
Na het bovengenoemde tutorial stukje ga je de open wereld van Dark Souls in. Een wereld die op de eerste blik wel mooi is, want de graphics van Dark Souls zijn zeker niet slecht. Maar als je eenmaal wat verder gaat in de game kom je het ware gezicht van Dark Souls tegen.
“Maar Jur, wat is er dan zo leuk aan Dark Souls? Het enige wat je me nu vertelt is dat Dark Souls de moeilijkste game ooit is, je zult vaak sterven en degenen die het in zich hebben om vaak the rage quitten zullen waarschijnlijk de tutorial nog niet eens doorkomen!”. Zo zit je waarschijnlijk dit nu te lezen. Het leuke aan Dark Souls is niet rondklooien met het geweldig goede combatsysteem, of de super diverse wereld verkennen (compleet met ondergronds oerwoud!) of zelfs aan de hand van eindbaas #314 sterven om vervolgens te leren van je fouten (heb ik te zwaar armor aan waardoor ik niet goed weg kan rollen, kunnen mijn wapens wat upgrades gebruiken?), maar het gevoel van een gigantische eindbaas verslaan om vervolgens al zijn souls af te pakken en een keer lekker “FUCK YOU!” naar je beeldbuis te schreeuwen. Dark Souls is een van de weinige games waarbij je emotioneel wordt als je een monster verslaat en verder kunt gaan. DAT is Dark Souls, 20 keer in een kwartier sterven om de volgende keer die klootzak af te maken die achter de witte muur staat. Want alsof je het nu wil of niet, als je eenmaal aan Dark Souls begint MOET je verder, of je de game nu leuk vindt of niet, je MOET de game zijn ongelijk bewijzen door de smoel van die laatste eindbaas te vernietigen met je zwaard. Dat is Dark Souls, waarschijnlijk de langste therapiesessie die je ooit zult krijgen.
