Review - Valiant Hearts: The Great War
Honderd jaar geleden begon de Eerste Wereldoorlog, een conflict dat vier jaar zou duren en bijna 9 miljoen soldaten het leven zou kosten. Helaas wordt deze oorlog vaak onderbelicht en krijgt zijn opvolger de meeste aandacht. Valiants Hearts laat ons een eeuw na dato ervaren hoe gruwelijk de Eerste Wereldoorlog was en werpt een interessante blik op dit historische conflict.
Op het eerste gezicht lijkt het wat vreemd; een zwaar onderwerp als dit met het uiterlijk van een stripboek. Dit blijkt echter al snel een effectieve combinatie. Het oorlogsleed wordt zo niet al te gruwelijk in beeld gebracht, maar de boodschap is altijd duidelijk. De cartoonstijl oogt erg mooi en de omgevingen zijn met zorg vormgegeven. Door goed gebruik te maken van het perspectief in voor- en achtergrond doet de game niet plat aan, ondanks dat hij tweedimensionaal is. Daarnaast zorgt de stripboekstijl ervoor dat je al snel sympathie krijgt voor de hoofdpersonen.
Deze vier mensen worden tegen wil en dank meegesleept in de oorlog. Doordat je personen uit verschillende milieus en van verschillende nationaliteiten speelt, kom je in allerlei situaties terecht en zie je de oorlog van beide kanten. Hierdoor ontstaat een interessant verhaal, dat echter een beetje aan kracht verliest door de cartooneske bad guy, een Duitse commandant met een grote snor en een kwaadaardig lachje. In een game die jou wil laten zien hoe de oorlog er aan toe ging, past een dergelijk overdreven stipfiguur niet en dit doet dan ook een beetje afbreuk aan het verhaal.
Het grootste obstakel voor de beleving van het verhaal is echter de gameplay. Valiant Hearts kan gezien worden als een point and click platformer, waarbij je het grootste deel van de tijd bezig bent met voorwerpen verzamelen om verder te kunnen. Moet jij bijvoorbeeld pen en inkt hebben om vanuit de loopgraven een brief naar je dochter te sturen, dan loop je door de omgevingen heen om deze voorwerpen te vinden. Bij actievollere momenten, zoals een van de vele historische veldslagen die je in de game zal meemaken, komt het vaak meer neer op omgevingspuzzels oplossen en het conflict vermijden.
Over het algemeen werkt deze vrij langzame gameplay best prettig en biedt het voldoende ruimte om te genieten van het uiterlijk en het verhaal verhaal van de game. Jammer genoeg wordt de gameplay nooit indrukwekkend en na een tijdje wordt het zelfs een beetje saai. Het grootste probleem zijn de frustraties die er af en toe opduiken. Valiant Hearts is absoluut niet moeilijk, maar wel onvergeeflijk en bij vlagen oneerlijk. Zo kwam ik op een gegeven moment in aanraking met een rookwolkje van een brandende houtstapel, waardoor mijn karakter direct doodviel – terwijl hij bij andere rookwolken eerst begon te hoesten als waarschuwing. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen waarvan je tanden gaan knarsen en waardoor je uit de gameplayervaring wordt gehaald. Het feit dat je meer dan eens sterft door dit soort flauwekul en drie seconden later weer respawnt, strookt niet met het verhaal. Juist omdat Valiant Hearts laat zien hoeveel mensen er gestorven zijn en hoeveel leed er is geleden, voelt het respawnen als iets dat totaal niet in de wereld past.
Ik had het verhaal uiteindelijk na een uur of vijf uitgespeeld en dat vind ik gezien het lage prijskaartje prima; de game had niet veel langer hoeven duren. In de levels zijn nog collectables te vinden met daarbij een historische context. Hoewel ik het zelf erg interessant vond om deze geschiedenislesjes op zakformaat te verzamelen en te bestuderen, kan ik me voorstellen dat minder geduldige spelers dit niet zullen doen.